دوشنبه بود. (1) شهر مدینه، خود را برای پذیرایی از یک میهمان کوچک، آماده کرده بود. همه منتظر بودند. پروانه ها هم، در خانه ی امام سجاد (علیه السلام) جمع شده بودند. ناگهان، صدای گریه ی نوزاد شنیده شد. خانه پر از نور شد. بوی عطر بهشتی، خانه را پر کرد.

هیچ کدام از پروانه ها، تا آن لحظه، چنین بوی خوشی را حس نکرده بودند. حتی گل های بهاری هم، به این خوشبویی نبودند. پروانه های خندان، دور تا دور گهواره ی کودک نشستند. صورت بانمک و دوست داشتنی اش، دیدنی بود. امام سجاد (علیه السلام)، کودک را در آغوش گرفت و به مادرش فاطمه تبریک گفت. آن ها، به خاطر تولد کودکشان، خدا را شکر کردند. تولد امام باقر (علیه السلام) مبارک!